Dierencommunicatie - Petroesjka

29/04/2024 12:05 Opgeslagen in: Dierencommunicatie

Laat ik mijn eerste verhaal eens beginnen met de reden waarom ik jaren geleden ben gaan kijken of er überhaupt zoiets bestond als dierencommunicatie. En wat voor mij de druppel was waarom ik dacht zouden er meer mensen zijn die deze ervaringen hebben.

Mijn lieve kater Petroesjka werd op een dag ineens heel erg ziek. Hij stopte met eten een gaf veel van wat hij wel at weer over. Ik voelde gewoon dat er iets heel erg mis was. En dat terwijl hij nog maar 1 ½ jaar oud was. Bij de dierenarts werden we meteen doorgestuurd naar een specialist. Waar we hem een week achter moesten laten en niet meer konden zien. Hier werden allemaal testen, gedaan werd hij onder dwang een aantal keren per dag gevoerd. En zat hij in een open kooitje waar hij zich nergens kon verbergen. Omringt door huilende honden die ook in diezelfde ruimte waren. Toen we hem uiteindelijk terug kregen na die week was hij enorm veranderd van een hele open kat die nergens bang voor was in een angstig hoopje ellende.

Uiteindelijk werd er na een echo van zijn buikje een biopt genomen van zijn nieren. Omdat die zo ontzettend vergroot waren. En bleek 1 van zijn nieren geen nierweefsel meer te bevatten maar alleen nog tumor weefsel te zijn. De conclusie was maligne lymfeoma en werd ons aangeraden hem zo snel mogelijk in te laten slapen. Want, volgens deze specialist, zou hij misschien nog een paar dagen tot maximaal een paar weken te leven hebben.

Uiteraard waren ik en mijn man compleet overdonderd door dit verhaal. Hoe was dit mogelijk? Hij was nog zo jong en kreeg echt goed eten wat hadden wij verkeerd gedaan? Ik besloot dat ik dit niet direct wilde beslissen en dat ik hem meteen mee naar huis wilde nemen. Dit vonden ze niet verstandig vooral omdat hij weigerde te eten. Ze wilde eventueel een sonde onder narcose inbrengen zodat ik hem thuis kon blijven dwang voeren. Iets wat ik direct zonder nadenken weigerde.
Ik vroeg toen aan de assistent of zij dit fijn zou vinden als dit in haar laatste fase van haar leven zou gebeuren. Ze was hierdoor compleet overrompeld omdat ze hier duidelijk nog niet over nagedacht had. Maar ze antwoordde "nee dat zou ik niet fijn vinden nee. Maar een kat is anders vond ze." Wat ik bizar vond, helemaal omdat ze dagelijks met dieren werkte. Hoe kon ze dat verschil maken. We zijn hem direct gaan ophalen. Ik wilde hem zonder dwangvoeren zelf voelen en zien hoe hij zou zijn als hij weer thuis was.

Thuis gekomen begonnen we met speel therapieën en zette ik elke keer ander voer voor hem neer en vertelde ik hem dat hij echt moest eten. Ook als het eten weer overgegeven werd. Hij moest eten binnen krijgen om te blijven leven. Dat was tenminste mijn gedachte op dat moment. Maar zei ook elke keer weer tegen hem dat het zijn eigen keuze was. Dat hij vrij was om te beslissen wat hij wilde met zijn leven. En wonder boven wonder begon hij steeds meer zelf te eten. En ja hij moest ook veel overgeven, maar veel bleef ook binnen.
Het spelen wat we meerdere keren per dag deden hielp zeker ook mee. Want hij werd met de dag alerter en speelser. En hij kwam ook weer aan. En als hij bij me zat legde ik mijn hand automatisch op die plek en werden mijn handen warm wat hij heerlijk vond. Maar begreep toen niet wat dit betekende. Ik snapte toen ook nog niet dat alles wat ik tegen hem zei begrepen werd. Ook al zag ik dagelijks het bewijs. Ik begreep niet wat er gebeurde.

De dierenarts en de specialist van het dierenziekenhuis bleven bijna dagelijks bellen. En bleven maar zeggen dat hij enorm leed en dat ik nu echt die beslissing moest maken. Maar ik voelde heel wat anders en zag ook wat anders en vertelde ze dat ook. Maar daar wilde ze niks van weten. De uitslag was dat hij dood ging en dat hij leed en dat was dat einde discussie. Ik moest hem een spuitje gaan geven volgens hun, daar had ik geen optie en keuze in. En na een paar weken gaf ik dan eindelijk toe en maakte ik een afspraak met de dierenarts dat ze de volgende dag zou komen.

Vanaf dat moment was ik volledig overstuur. Ik voelde dat het niet goed was. En sliep verschrikkelijk slecht. Op de dag zelf was ik helemaal overstuur. En een half uur voordat de dierenarts zou komen keek ik Petroesjka volledig overstuur aan. Maar hij keek heel rustig terug waarna ik letterlijk in mijn hoofd de volgende woorden hoorde. "Je gaat me nu vermoorden". En ik wist dat hij gelijk had. Maar ik kon de dierenarts niet meer te pakken krijgen omdat ze al onderweg was naar ons huis.
Toen ze binnen kwam stond ik zo te huilen en verontschuldigde me dat ik het niet kon doen en dat ik haar reis en de kosten wel zou betalen maar dat ik het niet kon toelaten dat ze zou doen waar ze voor kwam.
Ze bleef gelukkig heel kalm en zei dat we eerst maar eens even naar hem moesten gaan kijken. En dan een besluit zouden nemen.

Ik liep met zware benen voor haar uit. En ze was echt verbijsterd hoe goed hij was. Dit was helemaal niet mogelijk met de diagnose die hij gekregen had. Onmogelijk zelfs zei ze. Hij sprong op de tafel toen ze ging zitten en begon luid spinnend voor haar op zijn rug liggen.
Ze gaf me volledig gelijk dat ik dit niet wilde. En dat we het gewoon maar aan moesten kijken. Maar ze had dit nog niet eerder mee gemaakt. Ik vertelde haar niet dat ik zijn stem in mijn hoofd gehoord had. Maar dat was ook niet nodig vond ik.

Petroesjka is uiteindelijk 9 jaar oud geworden. Dankzij hem ben ik nu een dierencommunicator en healer en reiki master.

Wat ik met met dit verhaal wil vertellen is dat je helemaal geen cursussen gedaan hoeft te hebben om deze dingen al te kunnen voelen. In mijn geval voelde ik het al veel langer. En veel meer mensen hebben nog steeds die verbinding met die kant van zichzelf, veel meer dan men denkt. Ze moeten alleen weer leren om vertrouwen op hun eigen gevoel en intuïtie te hebben.
Als ik niet geluisterd had naar mijn gevoel was Petroesjka nooit 9 jaar oud geworden. Hij was echt in mijn leven gekomen omdat ik een weg in moest slaan die ik anders zeer waarschijnlijk niet gegaan was. Hij heeft me ook tijdens het proces om dierencommunicator te worden zo enorm geholpen. Hij vond het geweldig om met mij die weg te gaan die ik gekozen had dankzij hem.

Leren luisteren naar je eigen intuïtie is voor sommige mensen, en helemaal in deze tijd, best lastig. Vooral omdat onze maatschappij volledig op de linker hersenhelft gefocust is. En de rechter hersen helft, waar je creativiteit en ook je intuïtie zit, volledig verwaarloosd wordt. Je mag niet meer voelen, alles wat je ziet moet tastbaar zijn en bewezen, oud dat men zegt dat het bewezen is en dat je het klakkeloos aan moet nemen. Maar ik heb te veel ervaringen gehad waarbij het tastbare en bewijsbare uiteindelijk niet bleken te kloppen, gewoon omdat ik te veel vragen had waar geen antwoord op gegeven kon worden. Maar mijn intuïtie klopte wel, en daar vertrouw ik gewoon volledig op, als het om mijzelf gaat helemaal. Ik noem deze intuïtie mijn zeker weten gevoel. En als ik voel dat ik iets moet doen wat goed is begint mijn lichaam te tintelen. En als het niet goed voelt begin ik een enorm onrust gevoel te krijgen. Maar iedereen ervaart dit gevoel anders. En ik zal hier in de toekomst nog wel meer over schrijven.

Ik zal de komende tijd sowieso meer van mijn ervaringen gaan delen. In de hoop dat mijn ervaringen andere kunnen helpen te leren vertrouwen op hun eigen gevoelens. En ik zal ook wat oefeningen gaan geven die ik zelf doe en gedaan heb, zodat jullie op een rustige mannier kunnen leren om te communiceren met je eigen dieren. En wie weet in de toekomst ook met andere dieren als je dat wenst.

Ik zit nog steeds ook op Facebook en Instagram maar op Facebook kom ik niet meer in omdat ik geen toestemming wil geven aan META. Om deze reden heb ik nu een account geopend op Telegram. Mocht je interesse hebben om met mij te praten en van gedachte te wisselen dan kan je dat daar doen. Of je kan me een email sturen via de Contact pagina.

Terug naar Blog…

Tags: Dierencommunicatie